Zolang er leven is - Hendrik Groen

Hendrik Groen leeft nog en is terug met een nieuw boek! Zolang er leven is zal hij doorgaan met schrijven. Een nieuw dagboek over het leven in het bejaardentehuis. De acht leden van de Omanido-club blijft het leed niet bespaard, maar ze maken er het beste van en weten van hun oude dag nog een leuke tijd te maken. Hendrik Groen beschijft het zodanig dat ook wij als lezers er een glimlach aan overhouden. Als we nu alleen maar eens wisten wie die Hendrik Groen nu eigenlijk is!

Hendrik Groen

Het is een goed bewaard geheim: wat is de ware identiteit van Hendrik Groen? Dat hij niet echt een 85-jarige bewoner van een bejaardentehuis is, staat inmiddels vast. Maar wie is hij dan wel? Er wordt veel over gespeculeerd op internet, maar er is niemand die het echt weet. Misschien komen we er pas achter als de echter schrijver (of schrijfster?) overlijdt, zoals bij Paul Goeken die achter Suzanne Vermeer bleek te zitten. Hoe het ook zij: deze persoon kan met humor vertellen over een leven dat op het eerste gezicht bijzonder saai lijkt te zijn.

Zolang er leven is in het kort

Zolang er leven is is het vervolg op Pogingen iets van het leven te maken, waarin Hendrik Groen vertelt over zijn leven in het bejaardentehuis. In Zolang er leven is is Hendrik Groen inmiddels 85 jaar. Hij heeft een jaar overgeslagen om over de dood van Eefje heen te komen en is nu weer helemaal toe aan het schrijven van een nieuw dagboek. Hoewel er een jaar voorbij is, sluiten beide boeken bijna naadloos op elkaar aan.

Van de originele Omanido-club (Oud-maar-niet-dood) zijn nog zes leden over: Hendrik, Evert, Edward en Graeme en het echtpaar Ria en Antoine. Daarnaast zijn er twee nieuwe leden: Geert, eigenaar van een opgevoerde scootmobiel en Leonie, die een oogje heeft op Evert. Hoewel er veel mensen zijn die lid zouden willen worden, kan dat niet: dan zouden ze niet meer met z’n allen in een busje passen. En dat is wel noodzakelijk voor de vele uitjes die ze met z’n allen ook dit jaar weer maken.

Hendrik Groen schrijft veel over het nieuws: zowel het landelijke en wereldwijde nieuws komt langs als het dagelijkse nieuws uit het huis zelf. Zo zijn de bewoners bang dat hun huis gesloopt zal worden. De in het vorige boek aangekondigde verbouwing is immers niet uitgevoerd en er komen steeds meer kamers leeg te staan. Natuurlijk doet Omanido zijn best om te voorkomen wat er te voorkomen valt.

Verder worden de clubleden steeds ouder en dat merk je. Evert was er al niet best aan toe en wordt nog zieker. Hendrik zelf blijft nog aardig kwiek, maar kan al steeds minder ver lopen. Zijn humor is hij echter nog niet kwijt. Hoewel het schrijven hem ook niet altijd even gemakkelijk af gaat, besluit hij op een gegeven moment zelfs dat hij een roman zal gaan schrijven. Als hij klaar is met het dagboek, dat dan weer wel.

Hendrik Groen wordt zich in dit boek nog meer bewust van zijn eigen sterfelijkheid. Ook is hij ervan doordrongen dat hij zelf verantwoordelijk is voor zijn eigen welzijn. Hij eindigt de laatste dag dan ook heel toepasselijk met “Vooruit met de geit. Zolang er leven is.”

Mijn mening over Zolang er leven is

Zolang er leven is is een directe voortzetting van Pogingen iets van het leven te maken. Vond je dat een leuk boek, dan zul je Zolang er leven is ook kunnen waarderen. Wat dat betreft is het eigenlijk gewoon een beetje meer van hetzelfde. Maar wat geeft het, het eerste boek was leuk dus een beetje extra genieten mag best, vind ik!

Hendrik Groen zegt nogal eens dat hij niet van het gezeur van zijn medebewoners houdt. Zij klagen hem te veel over hun gezondheid, over de kinderen die maar geen tijd voor ze hebben en over het weer. Toch doet hij eigenlijk hetzelfde: een groot deel van het boek besteedt hij aan het bekritiseren van die klagende medebewoners. Gelukkig doet hij dat op een leuke manier en klaagt hij niet over zijn gezondheid.

Zolang er leven is is een dagboek. Dat betekent dat alles wat er gebeurd is, achteraf wordt opgeschreven. Je bent er dus nooit bij als de daadwerkelijke actie plaatsvindt. Toch leest het hier en daar alsof je er midden in zit. Voor een dagboek is dat best bijzonder. Dat is dan weer een aanwijzing dat dit boek door een ervaren schrijver is geschreven.

Een ander kenmerk van een dagboek is dat het in veel kleinere, dagelijkse stukjes is ingedeeld. Als je het even weg wilt leggen, is er dus altijd snel een punt waarop je dat kunt doen. Niets is vervelender dan midden in een hoofdstuk te moeten stoppen met lezen, vind ik! Met Zolang er leven is heb je dat probleem niet. Je zou het zelfs over een heel jaar kunnen uitsmeren, beginnend op 1 januari.

Ik ben overigens benieuwd of er daadwerkelijk een roman op de naam van Hendrik Groen zal verschijnen. In het boek is hij 86 geworden, dus hij zal vaart moeten maken als hij dat nog wil. Wat mij betreft mag hij, ik houd wel van zijn humor!