Wat overblijft - Lieneke Dijkzeul

Het leven van Richard Verkallen lijkt aan de buitenkant goed te zijn, maar wie dieper graaft weet beter. Zijn vrouw is niet gelukkig met hem en hij niet met haar. In zijn bedrijf is hij ook niet populair en zijn minnares heeft hij net aan de kant gezet. Als hij wordt vermist is er in eerste instantie geen reden tot paniek, tot zijn lichaam wordt gevonden. Rechercheur Vegter bijt zich vast in één verdachte, maar heeft hij het bij het juiste eind? Wat overblijft van Lieneke Dijkzeul gaat voor mij toch vooral over gerechtigheid.

Wat overblijft in het kort

Asli Verkallen lijkt een goed leven te hebben met haar man Richard en zoon Keja. Maar schijn bedriegt. Asli draait in haar eentje op voor de zorg voor Keja, die doof en autistisch is. Daarnaast gaat Richard vreemd en wordt Asli niet geaccepteerd door haar schoonfamilie omdat ze uit Somalië komt. Daar komt nog bij dat haar man haar mishandeld. Toch is ze geschokt als hij op een dag niet thuiskomt.

De zaak komt terecht bij rechercheur Vegter en zijn collega Talsma. Zij duiken in het privé-leven van Verkallen en merken al snel dat de familie niet zo hecht is als sommigen willen doen voorkomen. Een verdachte is al snel gevonden. Als het lijk van Richard eenmaal gevonden is, lijkt de vindplaats niet te kloppen met het beeld dat ze hadden. Deze mogelijke dader had dit zware lijk niet zo kunnen verplaatsen als was gebeurd. Tot ze in de schuur de benodigde hulpmiddelen vinden.

Lange tijd blijft de focus op deze verdachte. Natuurlijk ontkent deze. Maar dan komt er cruciale informatie naar boven waardoor de rechercheurs zeker weten wie ze moeten hebben. En dan blijkt er ook nog een getuige uit onverwachte hoek te komen.

Mijn mening

Het boek begint midden in de actie: Richard is net dood en degene die dat op zijn/haar geweten heeft, probeert van hem af te komen. Het is dus meteen spannend, want wat is hier gebeurd? Wat er precies is voorgevallen, kom je pas aan het einde te weten. In de tussentijd wordt de spanning steeds verder opgebouwd. Dat is knap, want meestal vind ik boeken waarin het enige lijk al op de eerste bladzijde ligt, minder spannend.

Wat kenmerkend is voor de boeken van Lieneke Dijkzeul, is dat je sympathie krijgt voor de dader. Het is volledig gerechtvaardigd wat deze heeft gedaan, het slachtoffer verdiende het gewoon. Dat is ook weer zo in dit boek. Eerlijk gezegd vind ik dat eigenlijk leuker lezen dan wanneer het slachtoffer een jong en onschuldig persoon is die er ook allemaal niks aan kan doen dat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was.

In de versie die ik las, het e-book van Bookchoice, leek er iets mis gegaan te zijn met de pagina-indeling. Soms ging het verhaal opeens in een nieuwe alinea over naar een andere verteller en een andere tijd en plaats, terwijl er geen duidelijk grens in de tekst te zien was in de vorm van een witregel ofzo. Dat maakte het lezen af en toe verwarrend. Maar het doet niets af aan het plezier waarmee ik Wat overblijft heb gelezen.