PAAZ - Myrthe van der Meer

“Dood willen hoort normaal gesproken niet bij het leven.” Voor de meeste mensen is dat geen verrassing, voor Emma echter wel. Ze had dan ook niet zien aankomen dat ze op een dag zwaar depressief op de PAAZ opgenomen zou worden. Lange tijd werkte ze zich een slag in de rondte om maar geen tijd te hebben om iets te voelen. Tijdens een vakantie gaat het mis: ze wil niet verder leven. Ze kan alleen nog maar huilen, ze wil dood en wordt daarom op de PAAZ opgenomen. Daar wordt ze gedwongen over haar verleden na te denken en komt er van alles boven wat ze liever diep weggestopt had gehouden.

Waar gaat PAAZ over?

Emma Nieuwenhuis is hard aan vakantie toe, vindt iedereen. Eenmaal een tijdje thuis blijkt er echter meer aan de hand te zijn dan dat ze alleen te hard gewerkt heeft: ze belandt zwaar depressief op de PAAZ, de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. Zelf heeft ze nog niet helemaal door wat ze daar eigenlijk doet. Ze heeft een leuke baan en een geweldige vriend, gewoon een goed leven eigenlijk. En dat ze dood wil, dat heeft iedereen toch wel eens?

Gelaten laat ze alle therapieën en de soms vreemde gedragingen van haar lotgenoten over zich heen komen. Niet dat ze het gevoel heeft dat ze er thuis hoort, eigenlijk houdt ze maar een plek bezet van iemand die het echt nodig heeft. Alice bijvoorbeeld, die meerdere persoonlijkheden heeft en een paazvriendin wordt. Samen worstelen ze zich door de paaztijd. Als Alice weg is, raakt Emma bevriend met Kim, die ook een tijdje haar kamergenoot is.

Langzaamaan ontdekt Emma wat ze heeft proberen te vergeten. Zo leert ze waar haar depressies vandaan komen. Weggaan willen ze echter niet. In het begin druipt het optimisme er nog af en denkt ze na haar vakantie gewoon weer aan het werk te kunnen. Het wil echter niet lukken met beter worden. De volgende passage geeft Emma’s wanhoop goed weer:

“Wat moet ik dan doen? Iedereen roept dat ik het verkeerd doe, maar niemand zegt me wat ik dan wel moet doen. Dat kan toch niet? Welke stappen moet ik dan nemen, welke vaardigheden moet ik leren? Wat moet ik doen?”

Uiteindelijk zijn er vijf maanden nodig om zover te komen dat ze weg kan. In die tijd heeft ze veel over zichzelf geleerd en een band opgebouwd met de verpleging en therapeuten, waardoor het afscheid toch nog wat verdrietig is.

Mijn mening over PAAZ

Soms lees je in een recensie dat een boek je vastgrijpt en niet meer loslaat. Daar kon ik me nooit echt iets bij voorstellen. Tot ik in PAAZ begon. Het raakte me echt, de eerste hoofdstukken. Ik overwoog zelfs om het boek weg te leggen omdat het zo heftig was. Maar gelukkig ben ik verder gaan lezen. Dit boek greep me inderdaad vast, en goed vast ook, maar in de loop van het verhaal liet het me ook weer los. Net zoals Emma na een aantal maanden klaar was om terug te gaan naar het echte leven, was ik aan het einde van het boek klaar om het dicht te doen. Het was goed zo.

Van der Meer schrijft leuk en met humor. Ondanks het zware onderwerp, depressies en andere psychische en niet-psychische problemen, kwam er regelmatig een glimlach op mijn gezicht. Het begin was vooral erg triest en deprimerend, later werd het wat luchtiger. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je zelf rijp bent voor de PAAZ als je dit boek hebt gelezen. Dat je er alles aan moet doen er niet terecht te komen, werd me wel duidelijk. Ik zou er gek worden. Geen privacy, constant therapie en praten over alles, het is niet niks.

Ik zei al dat ik even overwoog het boek weg te leggen. Dat lag zeker niet aan de kwaliteit van het werk. Ik ga dan ook zeker het vervolg, UP, lezen! En PAAZ geef ik vijf sterren omdat dit een van de weinige boeken is die me echt weten te raken.