Oker - Ellen Verstrepen

De hoofdpersoon, die pas laat in het verhaal een naam krijgt, leeft een leven in de schaduw van haar broer Rutger. Zij volgt hem in alles. Als hij haar op een dag voorstelt aan zijn vroegere huisgenoot Wannes Hasse, verandert haar wereld compleet. Als dan Rutger bij een ongeluk om het leven komt en de hoofdpersoon een tijd lang in coma heeft gelegen, zal ze op eigen benen moeten gaan staan. Met vallen en opstaan lijkt het te lukken, maar een terugval ligt steeds op de loer. En dan neemt ze een drastische beslissing. Oker van Ellen Verstrepen gaat over vriendschap, liefde en het leven.

Oker in het kort

Het leven van de vrouwelijke hoofdpersoon, die haar naam niet de moeite van het noemen waard vindt, verandert op slag als haar broer Rutger haar voorstelt aan zijn vroegere huisgenoot Wannes Hasse. Samen reizen ze elke dag met de trein naar hun werk, waarbij Rutger altijd een paar stations eerder uitstapt. De resterende tijd probeert ze te gebruiken om contact te maken met Hasse, want ze vindt hem heel bijzonder.

De hoofdpersoon heeft altijd in de schaduw van haar broer gestaan. Waar hij ging, volgde zij even later. Dat werd alleen maar erger toen hun vader ‘naar Engeland vertrok’, ofwel overleed. Hun moeder bleef alleen achter en zag Rutger duidelijk als haar lievelingskind. Er moest een ongeluk aan te pas komen, waar Rutger bij overleed en de hoofdpersoon zwaar gewond raakte, om de moeder te laten inzien dat ze ook van haar dochter houdt.

Met grote moeite worstelt ze zich verder door het leven. Haar gevoelens voor Hasse zijn sterker dan ooit, maar ze kan er niets mee doen. Uiteindelijk drijft dat haar tot een drastisch besluit. Ze schrijft al haar herinneringen op en bezorgt ze bij Hasse, voor ze haar plan ten uitvoer brengt.

Mijn mening over Oker

Oker is een apart soort boek. De hoofdpersoon, van wie ik de naam niet noem omdat die in het boek ook pas aan het einde genoemd wordt, schrijft haar memoires en dumpt ze bij de persoon die centraal staat in haar leven. Daarna volgt nog een epiloog met zijn kant van het verhaal. Sommige dingen zijn toch anders dan het leek. Vooral het einde is verrassend.

Eigenlijk vind ik de hoofdpersoon helemaal niet sympathiek. Ik ergerde me vaak een beetje aan haar. Dat maakt het moeilijk met haar mee te leven. En dat zorgt ook dat ik het boek niet echt fantastisch vond. Niet alleen om die reden, maar ook om de manier van schrijven. Het leest gewoon niet lekker, het lijkt te veel of het allemaal maar mooi moet zijn. Ik hou meer van wat directer taalgebruik, maar dat is mijn persoonlijke mening.

Lange tijd lijkt het verhaal enigszins saai. Meisje valt voor jongen, jongen niet voor meisje, meisje gaat eraan onderdoor. Tot het einde. Dan wordt het opeens toch nog even interessant en bijna spannend. En het slot is zeker verrassend te noemen. Toch is dat niet genoeg om het begin te compenseren en daarom geef ik Oker maar drie sterren.