Het leugenachtige leven van volwassenen - Elena Ferrante

Giovanna heeft een goed leven. Ze woont met haar liefhebbende ouders in een betere wijk van Napels, is goed opgevoed en doet het goed op school. Haar beste vriendinnen zijn precies zo. Maar dan laat Giovanna’s vader zich ontvallen dat ze steeds meer op zijn zus Vittoria gaat lijken. Giovanna wordt nieuwsgierig naar deze niet zo geliefde tante. Dit is het begin van haar reis naar volwassenheid. Het leugenachtige leven van volwassenen van Elena Ferrante beschrijft de zoektocht naar zichzelf en de ware aard van haar omgeving van een jong meisje.

Het leugenachtige leven van volwassenen in het kort

Giovanna is dertien, goed opgevoed en slim. Ze heeft een leuk leven met haar hardwerkende ouders in een van de betere wijken van Napels. Haar ouders hebben het niet altijd zo goed gehad. Ze hebben zich door hard werken opgewerkt naar de positie die ze nu hebben. Giovanna’s beste vriendinnen zijn dochters van haar ouders’ rijke vrienden.

Het geluk begint scheurtjes te vertonen als Giovanna’s vader per ongeluk zegt dat zij op zijn zus Vittoria begint te lijken. Giovanna kent haar tante niet want haar ouders gaan niet met haar vaders familie om. Giovanna wil haar tante graag leren kennen. Ze ontdekt dat dit een vrouw is met een heel eigen kijk op de relatie met haar familie. Ze is totaal anders dan wat Giovanna gewend is: ze spreekt dialect, vloekt regelmatig en woont in een arme buurt.

Giovanna ontmoet ook de mensen om haar tante heen en ontdekt dat zij heel anders met elkaar omgaan dan ze gewend is. Ze leert dat niet alles is wat het lijkt en dat niet iedereen altijd eerlijk is. Langzaam begint het beeld dat ze van haar ouders heeft, te veranderen. Ze vecht zich los uit haar milieu en probeert een eigen richting te vinden op weg naar volwassenheid.

Mijn mening

Eerlijk gezegd vind ik Giovanna totaal niet aardig. Ze roept bij mij geen sympathie op en ik leefde dan ook niet erg met haar mee in het verhaal. Regelmatig praat ze wel erg intelligent voor een meisje van haar leeftijd. Tegelijk gedraagt ze zich niet erg volwassen. Misschien is dat juist waar het om draait: ze is geen kind meer maar zeker ook geen volwassene.

Het is vrij onduidelijk in welke tijd dit boek speelt. Het lijkt vrij lang geleden te zijn, maar er wordt ook een keer iets gezegd waaruit je kan afleiden dat het maar enkele jaren geleden speelt. Dat vind ik vrij verwarrend.

Ik vind het moeilijk me in het verhaal in te leven. De Napolitaanse wereld is blijkbaar zo anders dan de Nederlandse die ik ken, dat het geen herkenning geeft. Wat wel mooi is, is dat de ruzie tussen Giovanna’s ouders en haar tante van twee kanten wordt belicht. Allerlei gebeurtenissen blijken twee kanten te hebben, maar welke is nu de waarheid? Die zal waarschijnlijk wel ergens in het midden liggen.

Eerder las ik al De Napolitaanse romans van Elena Ferrante. Vooral de laatste twee delen daarvan waren ook niet echt aan mij besteedt. Dus na het lezen van Het leugenachtige leven van volwassenen hou ik het verder maar voor gezien, denk ik.