Een vorm van verraad - Lieneke Dijkzeul

Een vorm van verraad van Lieneke Dijkzeul is het nieuwste deel in de serie met rechercheurs Vegter en Talsma in de hoofdrol. Paul Vegter en Renée Pettersen gaan bijna trouwen. Hun geluk wordt echter ruw verstoord door bedreigingen aan hun adres. Een aanslag op hun huis maakt helemaal een einde aan de voorpret. De dader wordt gezocht in oude zaken. Ondertussen moeten ze ook uit zien te vinden of een jong kind van een balkon gevallen is of dat hij over de rand gegooid is. Op de trouwdag hopen ze een dagje rust te hebben, maar ook dat wordt ze niet gegund.

Een vorm van verraad in het kort

Paul Vegter en Renée Pettersen zijn collega’s maar ook geliefden. Ze zijn gesetteld in Vegters huisje op het platteland en gaan over een paar dagen trouwen. Dan ligt er een witte, handgeschreven envelop op de deurmat. Het blijkt een bedreiging aan het adres van Vegter. En er volgen er meer. Aanvankelijk neemt Vegter het niet zo serieus, maar als er een aanslag wordt gepleegd op zijn huis moet hij er wel aan geloven.

Ondertussen krijgen Vegter en Renée te maken met de zaak van een driejarig jongetje dat van een balkon gevallen is. Er zijn aanwijzingen dat het geen ongeluk was. Door alle toestanden kunnen ze zich echter niet volledig op dit onderzoek storten.

Dan breekt de trouwdag aan. Wat begint als een mooie dag, eindigt in een drama. Het levert voor Vegter en collega Talsma echter wel weer nieuwe aanwijzingen op over wie dit op zijn geweten heeft. Goed recherchewerk levert de oplossing van de vraag wie Vegter kwaad wil doen en waarom.

Mijn mening

Wat tot nu toe vaak kenmerkend was voor de boeken van Lieneke Dijkzeul, was dat de slachtoffers eigenlijk ook daders waren. Vaak hadden die iets gedaan waardoor de acties van de dader gerechtvaardigd leken. Daardoor kreeg ik sympathie voor de daders en juist niet voor de slachtoffers. Dat miste ik in Een vorm van verraad.

Het boek bevat twee verhaallijnen die met elkaar verwezen zijn. Lang lijkt het echter alsof er maar één verhaallijn is die alleen over de rechercheurs gaat. Dat vond ik niet zo heel interessant eigenlijk. Gelukkig kwam er een verhaallijn bij, maar die raakte later in het boek weer op de achtergrond. Dat vond ik jammer.

Verder is het verhaal wel gewoon weer goed geschreven, zoals Lieneke Dijkzeul dat altijd doet. Ze weet het spannend te houden tot het einde en veel sympathie op te wekken voor de hoofdpersonen. Het boek leest lekker, het is uit voor je het weet. Maar omdat het verhaal me een beetje tegenviel vergeleken met Dijkzeuls eerdere boeken, geef ik Een vorm van verraad maar drie sterren.