De onderkant van sneeuw - Ilse Ruijters

Hoe overleef je nadat je per ongeluk een driejarig kind hebt doodgereden? Het is Irene Visser overkomen. Ze wordt verscheurd door schuldgevoel en vindt de werkstraf die ze heeft gehad, niet zwaar genoeg. Dan ontvangt ze een bedreiging: voor het einde van het jaar zal ze zelf meemaken hoe het is haar dochtertje te verliezen. Voor Irene is iedereen verdacht: de dorpsgenoten, zelfs haar eigen zus. Wie kan ze nog vertrouwen? En bovendien: kan ze zichzelf nog wel vertrouwen? De onderkant van sneeuw is de debuutroman van Ilse Ruijters, een beklemmende psychologische thriller.

De onderkant van sneeuw in het kort

Als Irene even niet oplet, ziet ze te laat dat er een driejarig meisje de straat op loopt. Ze kan niet meer remmen en overrijdt het kind. Het meisje overleeft het niet. Irene krijgt een taakstraf maar die vindt ze niet ver genoeg gaan. Ze moet zichzelf straffen. Hoe komt ze anders ooit van haar schuldgevoel af?

Irene gaat in therapie bij een psychiater. Dit maakt het leven er echter niet beter op: eerst komt er een e-card met een dreigement. Irene zal voor het einde van het jaar meemaken hoe het voelt om een kind te verliezen. Vervolgens gebeuren er meer vreemde dingen.

De lijst verdachten wordt steeds langer en Irene raakt de controle over haar leven volledig kwijt. Alles heeft ze er voor over om haar dochter in leven te houden. Alleen zichzelf kan ze nog vertrouwen. Of is dat ook al niet meer zo?

Mijn mening over De onderkant van sneeuw

Het is een aangrijpend verhaal dat verteld wordt in De onderkant van sneeuw. Iemand doodrijden gaat je niet in de koude kleren zitten. Het is dus volkomen logisch dat Irene de draad kwijt raakt. Ilse Ruijters beschrijft mooi hoe Irene alles beleeft. Je krijgt echt het gevoel dat je begrijpt wat ze doormaakt.

Het hele verhaal wordt vanuit Irene verteld. Je weet dus net zo goed als zij wat waar is en wat niet. Zo leef je intensief mee. De meeste hoofdstukken zijn vrij kort. Dat geeft mij een gevoel van snelheid, er zit veel vaart in het verhaal. Ondertussen word je met Irene mee verschillende kanten op geslingerd. Je wordt er zelf ook een beetje verward van, waardoor je maar door moet lezen. Uiteindelijk volgt een verrassende ontknoping. Denk je net dat je weet hoe het zit, is het toch weer even anders.

Eerder las ik een later boek van Ilse Ruijters: Later als ik dood ben. Dat boek gaf ik 5 sterren. Wat me nu opvalt is dat er veel overeenkomsten zitten in hoe ik beide boeken ervaren heb: een vlotte manier van vertellen, moeilijk weg te leggen, een verrassend einde. Omdat De onderkant van sneeuw net iets minder indruk maakte dan Later als ik dood ben, geef ik dit boek 4 sterren. Nog steeds een uitstekende score dus!