De Napolitaanse romans 4: Het verhaal van het verloren kind - Elena Ferrante

Het verhaal van het verloren kind is het vierde boek van de Napolitaanse romans van Elena Ferrante. Elena en Lila zijn volwassen en hebben de nodige tegenslagen meegemaakt. Elena gaat weg bij haar man om verder te gaan met haar jeugdliefde Nino. Dit brengt haar terug naar Napels, waar haar vriendschap met Lila weer opbloeit. Lange tijd gaat het goed, tot Elena een boek schrijft waar Lila niet blij mee is. En dan besluit Lila te verdwijnen.

Het verhaal van het verloren kind in het kort

Elena heeft besloten bij haar man Piettro weg te gaan en met haar dochters in Napels te gaan wonen. Daar begint ze een relatie met haar jeugdliefde Nino. Dat verloopt echter niet zoals ze verwachtte. Wel raakt ze zwanger van hem. Tegelijkertijd is ook Lila zwanger. Niet lang na elkaar bevallen ze van hun dochters. Beide meisjes worden dikke vriendinnen. Als ze vier zijn verdwijnt echter de dochter van Lila. Hier komt ze nooit echt overheen.

Elena kan inmiddels leven van het schrijven. De relatie met haar dochters staat wel onder druk. Piettro is in Amerika gaan werken en zodra ze de kans krijgen, gaan de dochters daar heen om te studeren. Elena blijft achter met haar jongste dochter.

Elena vermoedt dat Lila ook aan het schrijven is gegaan. Ze verwacht een briljant manuscript van haar. Als er echter niets komt, gaat ze zelf aan het schrijven. Ze schrijft de hele geschiedenis van hun vriendschap op. Het boek wordt een succes maar bij Lila valt het niet goed. Dat betekent het einde van hun vriendschap. En dan verdwijnt Lila.

Mijn mening over Het verhaal van het verloren kind

Deze serie werd alom geprezen, maar aan mij is het niet besteed. Eigenlijk vond ik alleen het tweede deel interessant. Verder is het een aaneenschakeling van ellende met hier en daar even iets vrolijks. Het is goed geschreven en ook goed leesbaar, dat is het probleem niet. Het verhaal kan me echter niet boeien. En dan ga je letten op dingen als het taalgebruik. Zoals bij Het bureau van J.J. Voskuil alles ‘mieters’ wordt genoemd, is in de Napolitaans romans alles wat goed of mooi is ‘prachtig’.

Wat de boeken, en ook het laatste deel, wel mooi doen, is een goed beeld schetsen van de tijd waarin de hoofdpersonen leven. Dit zal waarschijnlijk het meest aantrekkelijk zijn voor lezers die die tijd zelf hebben meegemaakt. En dan vooral die lezers die het Italië van die tijd ook kennen.

Op basis van wat ik gehoord had over deze serie, had ik de vijf sterren bewaard voor het laatste boek. Helaas kon Het verhaal van het verloren kind me niet voldoende boeien om die vijf sterren ook daadwerkelijk te krijgen. Stiekem ben ik eigenlijk wel blij dat ik het uit heb, zodat ik iets anders kan gaan lezen. Daarom blijft het bij drie sterren.