Goudkust - Suzanne Vermeer

Na een niet al te vrolijke start van haar leven staat Fleur nu op het punt te gaan trouwen met de man van haar dromen. Niets staat een gelukkig leven aan de Goudkust van Kroatië in de weg. Haar drie vriendinnen komen om haar laatste dagen als vrijgezel te vieren en te genieten van zon, zee en lekker eten. Ondertussen is Tibor, de aanstaande echtgenoot, steeds vaker weg. En dan wordt Fleur ontvoerd.

Goudkust in het kort

De Kroatische Tibor heeft Fleur gered uit de klauwen van een loverboy. Ze is hem gevolgd naar Kroatië waar ze een luxe leven leidt. Hij is eigenaar van twee horecagelegenheden en daardoor flink rijk. Fleur en Tibor zijn al enige tijd gelukkig samen en ze willen dit geluk bezegelen met een huwelijk. Voor die gelegenheid komen Fleurs vriendinnen Noa, Sanne en Milou over uit Nederland. Die maken meteen kennis met de kleerkasten die Fleur moeten beschermen.

Meteen bij de eerste gelegenheid laat Tibor het afweten en kunnen de vriendinnen hem niet ontmoeten. Fleur begint heel voorzichtig te twijfelen of ze er wel goed aan doet te gaan trouwen. Noa, Sanne en Milou zijn echter al snel overtuigd dat er wat aan de hand is. Alleen al het feit dat Fleur nergens zonder bodyguard heen mag, geeft ze een ongemakkelijk gevoel.

Tijdens een avondje uit wordt Fleur voor de ogen van haar vriendinnen ontvoerd. Tibor wil ze aanvankelijk laten geloven dat het bij het huwelijk hoort, maar hij gaat ondertussen wel hard op zoek. Daarbij vindt hij niet Fleur maar wel iemand anders. De vriendinnen kunnen ondertussen weinig doen, ze zitten opgesloten in het huis van Tibor.

Dan wordt Fleur vrijgelaten. Wat ze heeft meegemaakt, wil ze niet zeggen. Wel is duidelijk dat er iets gebeurd is. Ze neemt eindelijk haar vriendinnen in vertrouwen over haar twijfels bij het huwelijk. Vooral Noa is er voor zo snel mogelijk terug naar Nederland te gaan. Fleur besluit toch door te zetten. Een spannende tijd volgt.

De grote dag wordt in alle opzichten een climax.

Mijn mening over Goudkust

Er vielen me een paar dingen op bij het lezen van Goudkust. Ik heb namelijk wel eens het een en ander gelezen over schrijven en Suzanne Vermeer (pseudoniem van Paul Goeken tot zijn dood in 2011, wie er nu achter zit, is niet bekend) houdt zich niet altijd even netjes aan de gebruikelijke voorschriften. Nu hoeft dat natuurlijk ook niet, maar het verhaal moet wel lekker lezen.

Zo is het eerste hoofdstuk van Goudkust een typisch geval van “tell, don’t show” in plaats van andersom. Vermeer vertelt in chronologische volgorde hoe het leven van Fleur er tot nu toe uitzag, zonder dat je er echt in meegesleept wordt. Wat mij betreft had hij deze informatie ook wel in het verhaal mogen verwerken.

Een tweede opvallende punt is de uitwerking van de karakters. Ze zijn allemaal erg een-dimensionaal. Vooral de drie vriendinnen hebben eigenlijk maar één eigenschap per persoon: Noa is de verstandige, Sanne denkt alleen maar aan eten en Milou is superzweverig. Je zou ze bijna kunnen zien als de verpersoonlijking van de verschillende kanten van één persoon.

Het verhaal zelf is wel aardig. Een ogenschijnlijk zwakke vrouw die in een harde wereld weet te overleven zal veel mensen aanspreken. En aan het einde wordt het zelfs nog spannend ook. Toch kon de opbouw van het verhaal me niet voldoende boeien. Veel dingen worden netjes verteld in plaats van dat je er in meegroeit. Het gaat niet echt leven zo. Daarom geef ik Goudkust maar twee sterren.